Wij organiseren voortdurend de wereld waarin we leven. In dat organiseren zit een fundamenteel geweld in de vorm van uitsluiting.
De organisaties die wij aan de wereld opleggen zijn noodzakelijk, we kunnen niet zonder. Tegelijkertijd, worden we ook overheerst door diezelfde organisaties, die we zelf maken.
Mieke Moor, organisatiefilosofe, werkt op de scheidslijn van deze paradox, of ambiguïteit. Hoe kun je leven en werken op het koord tussen enerzijds niet zonder organisatie te kunnen, niet buiten systemen te kunnen en anderzijds altijd deze organisatie ter discussie te kunnen stellen? Welke denkprocessen zijn nodig om tot dit dubbele besef te komen?
